Some day out of the blue ...

Some day out of the blue, in a crowded street or a deserted square, I'll turned and I'll see...you

Oké, dit wordt een doodgewone toeristische opsomming van wat ik de afgelopen dagen zoal heb gedaan. Geen humoristische voorvallen; puur zakelijk. Zodat u het maar even weer voordat u verder gaat lezen en straks uiterst teleurgesteld bent.

Op woensdag vertrok ik met de trein van Philadelphia naar Washington. Niets bijzonders over te melden. Het ritje ging smooth en de trein had alleen een ander kleurtje dan bij ons en uiteraard voor iedereen een stopcontact en een uitstekend werkende wifi verbinding.

Mijn eerste kennismaking met Washington DC verliep al netzo soepeltjes. Soms heb je dat, dan kom je ergens aan en lijkt het alsof je er al jaren komt doordat alles zo overzichtelijk en goed geregeld is. In Singapore had ik dit gevoel en hier in DC weer.

Binnen no-time was ik met de metro op het juiste station en was ik na een kleine wandeling in het hostel al waar ik plechtig moest beloven er niet te zullen blijven wonen (hier moest ik heus een verklaring voor ondertekenen). Maar een ieder die mij een beetje kent weet dat ik er gemengde gevoelens over hostels op na houd en dat ik er zeker niet wil blijven wonen. Althans...

Het duo- hostel zag er schoon en huiselijk uit. Vriendelijk personeel, gezellige keuken, dakterras, prima kamer en sanitair en uiteraard overal wifi. Dat er dan ook in de ochtend een kopje koffie voor je wordt klaar gezet en verse pannenkoeken worden gebakken (echte Amerikaanse met maple sirope) wist ik toen nog niet want dan had ik die verklaring misschien toch niet ondertekend. Een echte aanrader waarbij veel hotels schril afsteken!

Meteen maar de hort op want het was stralend weer. Ik besloot te gaan lopen en dan maar te kijken hoe snel ik dat zat was. Volgens mijn holey bible, of te wel de lonely planet, is DC namelijk te uitgestrekt om alles te lopen. Maar ja, die zelfde lonely planet beweerde ook dat ik in het Washington monument kon, maar werd dat nou net even verbouwd...

Maar al snel stond ik oog in oog met de achterkant van het Witte Huis. Zomaar, out of the blue. En liep ik eerst nog vrijwel alleen over brede straten en monumentale pleinen, nu krioelde het van de mensen.

Maar ik was uiteraard niet voor de achterkant van Obama's optrekje gekomen dus ik liep gauw door om ook de voorkant te kunnen fotograferen. Dat beeld kennen we natuurlijk allemaal van het achtuur journaal. Charles Groenhuizen pontificaal voor het Witte Huis en maar kletsen over presidents verkiezingen en aanverwante zaken. Maar ik weet niet hoe Charles er ingeslaagd is zo dichtbij te komen, mij en al die andere mensen is het niet gelukt. En nu ben ik zelf niet het type dat over hekjes die zwaar bewaakt worden heen klautert (ook niet het type dat over niet bewaakte hekjes heen klautert overigens) maar ik zie Charles Groenhuizen dat al helemaal niet doen. Gelukkig heb ik een telelens dus hoef ik ook helemaal niet te klauteren.

Na de fotosessie vervolgde ik mijn tocht naar het Washington monument, waar ik dus niet naar boven kon vanwege onderhoud. Beetje teleurstellend. Dan maar lopen naar het Lincoln monument aan het begin van National Mall. Zo, over imposant gesproken. Dat gebouw mag er zijn en geeft uitstekend zicht op de gehele Mall met aan het einde het Capitool, schitterend in het zon licht. Het geheel wordt ook fijn bewaakt door zeer laag overvliegende gevechtshelicopters afkomstig van het nabij gelegen pentagon. Die oefenen schijnbaar heel wat af gezien het af en aanvliegen van die dingen.

Ik vervolgde mijn weg via het monument voor Martin Luther King. Mooi gelegen aan het water. Daarna via het oorlogsmonument voor WO 2 en een voor de Korea oorlog via de National Mall opweg naar het Capitool.

De gehele Mall is zo'n 1,5 mile lang en een paar honderd meter breed. Te bedenken dat dat hele gebied vol mensen stond bij de inauguratie van president Obama is bijna niet voor te stellen. Ook nu was het druk, maar gelukkig niet zo druk.

Het Capitool zelf is een prachtig gebouw. Schitterend in de zon waardoor het nog drie tinten witter lijkt. Een beetje alsof ze het elke dag oppoetsen met Prodent extra white.

Uiteraard ook daar uitgebreid foto's genomen van het Capitool met mij, zonder mij en met wild vreemden. Dat laatste zit zo: maak nooit een foto voor anderen van anderen door daarbij een knietje op de grond te zetten. Schijnbaar denken andere koppels dan dat je een professioneel fotograaf bent (dit werd me echt gevraagd) en ben je vervolgens minuten lang bezig met het maken van foto's van allerhande stelletjes.

Moe maar voldaan ging ik terug naar m'n hostel voor een dutje. Al daar werd ik de volgende morgen dus blij verrast met een heerlijk ontbijtje waarna ik Helemaal klaar was voor een gezellig fietstochtje langs de rock creek river.

Een fietshuren in Washington is eenvoudig. Er is een public bike system. Creditcardje door het gleufje laten geleiden en fietsen maar. Nu zijn die stadsfietsen iets minder gemaakt voor het heuvelachtige terrein van de rock creek river, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb een heerlijke 2 uur gefietst.

'S middags ging ik naar het air en space museum. Net als vrijwel alle musea in DC gratis. Het is een beetje zoals het techniek museum in Spijer, maar dan met ongelofelijk veel mensen en schreeuwende kinderen en zonder complete Boeing 737. Dit keer alleen een cockpit van een 747. Beetje een domper. Maar daar tegenover stond dan weer de echte capsule van de Apollo II, het ruimte pak en voertuig van die gast die zo naar de aarde sprong en de eesten vliegtuigen van de gebroeders Wright. En voor iemand die op de basisschool al een spreekbeurt over vliegen hield inclusief icarus en daedalus en wilbur en orville (uiteraard door mama gemaakt want ik was 7 en had echt nog nooit van deze mensen gehoord) is dat heel bijzonder.

Tevreden vertrok ik terug naar m'n hostel al waar ik een praatje maakte met een gast die kennissen had in reeuwijk en ontzettend verbaasd was dat ik dat kleine dorpje kende. Ik besloot geen bier met deze vogel te gaan drinken maar een flinke hamburger met Chili cheese fries te gaan eten en daarna naar de bioscoop te gaan. Dat laatste is iets wat ik graag mag doen wanneer ik op vakantie ben. Occulus is een aanrader als je van horror houdt.

De volgende dag ging ik me maar weer eens op de geschiedenis storten. Het is tenslotte m'n vak. Dus in de rij voor de national archives. Maar die rij bewoog niet, dus besloot ik maar eerst naar het holocaust museum te gaan. Daar stond in de lonely planet toch echt over vermeld dat het niet een museum was om je blèrende kind mee naar toe te nemen...maar helaas: niet iedereen leest de lonely planet.
Moest ik weer in een rij van 20 minuten en dit keer alleen om een toegangskaartje voor 15.15 te krijgen. Dus wat te doen in de tussentijd? Terug naar de national archives en daar braaf een uur in de rij gestaan. (Ik hoor u denken: corinne in de rij voor een museum? Een uur lang? Dan moet het wel heel bijzonder zijn. Ja en gratis!!!)

Toen eindelijk naar binnen en daar in dat museum mag heel veel niet: geen kauwgom, geen foto's, geen film over het museum kijken, geen pistool meenemen (echt, daar hangen bordjes voor) maar wat wel mag is wederom in de rij staan. Dus ook binnen nog 20 minuten en daarna constateren samen met de suppoosten dat dit systeem niet werkt. Dus maar een beetje duwen en dringen en dan toch mooi de echte declaration of independence, constitution en Bill of rights gezien en in de andere zaal de magna charta ( een van de laatste 4 uit 1215!). Helemaal de moeite waard. En dan ook nog een concertboekje met de handtekeningen van de grote 3, vulpennen van Kennedy en johnson, een hoedje van Jackie Kennedy en een jurkje van Michelle Obama. Ik helemaal blij.

Daarna terug naar het holocaust museum waarvoor ik toch echt een kaartje met tijd had, maar gewoon weer in een rij moest om daarna te constateren dat je zo'n museum pas in komt na een zeer grondige fouillering. Dat laatste vind ik bij zo'n museum altijd wat vreemd: een museum over de gevolgen van uitsluiting waar je bijna niet binnenkomt...

Maar goed, in de rij bleek al snel hoe weinig Amerikanen eigenlijk weten over de holocaust dus het was goed dat ze met zovelen waren gekomen, maar echt, ik heb nog nooit zoveel mensen in een museum gezien! Rijen dik. En maar niet doorlopen omdat alles nieuw voor hen was.
Het museum zelf is overigens een aanrader. Zeer stijlvol en discreet gemaakt en informatief. Je krijgt een kaartje mee om het leven van een slachtoffer te volgen (helaas is dit niet, zoals in ieper, interactief). Ook nergens te bekennen: onze Anne frank en dat is ook een plus aangezien de VS haar altijd probeert te claimen.
Beetje jammer is dan wanneer je buiten komt er een bus langs rijdt met Uncle Sam die ons oproept de bezetting van Israël door de Palestijnen te stoppen en het land aan de joden terug te geven. Laten we vreedzaam samen leven en elkaar respecteren...

En wat verder? Vannacht op de bus gestapt naar Pittsburg om 12.01. Vandaaruit om 7.00 verder gegaan in de bus naar indianapolis en daar m 17.00 aangekomen. Leuke stad zo op het eerste gezicht, maar ik blijf maar een halve dag en slaap in een onwijs leuk hosteltje in een buitenwijk (schattig Amerikaans huisje). Morgen m'n uiterste best doen om de speedway te bereiken want dat oog als een hele klus en daarna in de bus door naar Chicago.

En dan vergeet ik bijna te melden dat ik in een dorpje was met allemaal gele mensen waarvan een kaal en dom en een bijdehand met haar in driehoekige puntjes. En ze hadden allemaal uitpuilende ogen. En die kale, domme zei steeds d'oh. En die bijdehante heette Bart. Kortom: ik was ook nog in springfield vandaag!

O en de keuze voor de titel: omdat Washington DC, onder de strak blauwe lucht, geheel onverwacht een prachtige en energieke stad bleek te zijn, met uitgestrekte, brede wegen en verlaten pleinen maar ook met hordes toeristen bijeengepakt in een van de vele gratis musea. Zeker een aanrader, maar dan op een moment dat heel Amerika gewoon aan het werk is. Er is mij vaak gevraagd of ik het niet erg vind hier alleen te zijn: nee, ik kan goed alleen zijn. Ik heb ook graag mensen om me heen, maar dit was ver over mijn tax heen. Benieuwd hoe Chicago zal zijn!