Waarom alleen?

Waarom alleen?

Vanaf het moment dat ik er melding van maak, krijg ik de vraag 'Waarom alleen?' Waarom ga je alleen op reis als je een relatie hebt en/of leuke vrienden?
Parkeer deze vraag even.

Op zaterdag vertrek ik met een volgepakte auto en kat naar m'n ouders. In de tijd dat ik weg ben, zorgen zij ervoor dat het beestje niet verhongerd en zodoende ook een leuke vakantie heeft. Ze wonen een slordige 450 kilometer verder op, in Duitsland; de reden dat ik vanaf Frankfurt vlieg en niet vanaf Amsterdam.

Het schiet lekker op. Al snel zoef ik in mijn Lupo (de Mercedes onder de kleine auto's, voor wie er wat op aan te merken heeft) over de Duitse autobahn. Maar dan plots kan ik niet meer rechtdoor. Weg afgesloten en omleiding. Of althans, zo lijkt het. Het komt er op neer dat het alleen om het eerste gaat, de weg is afgesloten. De omleiding is vergeten.

Geen paniek daar is de navigatie voor. Toch? Ik wordt teruggestuurd. Koblenz staat idd weer op het bord. Ik moet de eerste afslag nemen. Maar helaas, Koblenz gespert. De twee auto's voor mij weten het ook niet.

Nog een keer proberen met z'n allen. Zelfde instructie om te keren. Dat heeft geen zin en lijkt me na 9 km ook geen zin te hebben. De voorgangers denken hetzelfde. Maar de navigatie is niet gediend van zoveel eigenwijsheid en besluit dat ik het dan maar helemaal zelf moet uitzoeken. Inmiddels regent het keihard en jammert de kat aan een stuk door. M'n hart bonkt steeds sneller en de paniek neemt in hoog tempo toe; ik heb geen idee waar ik heen moet.

Waarom ga je dan ook alleen?

Na 5 minuten besluit de navigatie toch te hulp te komen. Helaas is deze nog steeds een beetje gepikeerd. Dus de afslag die ik eigenlijk moet nemen, wordt aangegeven als ik er net langs rijd. Nog maar eens 18km over deze smalle weg dan maar. Maar wonder boven wonder, na drie dorpen en de guts om de vrachtwagen voor mij niet te volgen, kom ik precies na de wegafzetting weer op de snelweg terecht. Ik heb het gered en ben weer op koers.

Dus waarom alleen? Omdat het soms tegenzit, eenzaam is en helemaal niet leuk is. Maar ook omdat je de problemen die je tegenkomt zelf oplost en zelf verantwoordelijk bent voor die fantastische vakantie en alle avonturen die je beleefd, het succes. Vrijheid en grotendeels kunnen doen wat je zelf wilt. Ik blink nergens echt in uit en denk vaak dat anderen in veel dingen beter zijn dan ikzelf, maar als ik na drie of vier weken terug kom van een vakantie ergens aan de andere kant van de wereld en alles is gegaan zoals ik dat van te voren gepland had (en belangrijker nog: ik kan anderen er over vertellen), geeft dat toch een bijzonder goed gevoel!

Inmiddels ben ik sinds gister in Hanoi. De vlucht over Taipei was lang, maar China Airlines is een prima maatschappij. Scheelde oom dat ik op het langste stuk van de vlucht drie stoelen voor mezelf had.

Eenmaal aangekomen is het slot van m'n flightback gejat. Aso's van die controle. Die sloten zijn speciaal gemaakt dat zij ze kunnen opende zonder de boel te moeten slopen. Kost dus ook weer geld en geen idee of die dingen in Vietnam worden verkocht. Ook geen idee of je zoiets moet melden...

Dan pinnen. Zes automaten en geen van allen werken ze. Ik ben niet de enige met die pech. Dan maar euro's wisselen en later in de stad proberen. (Daar werkt het prima, al kun je bij veel automaten maar 2.000.000 pinnen, zo'n 80 euro.) Ik heb iig geld nodig voor de bus naar de stad.

Ik besluit met het minibusje te gaan wat me voor 10 dollar afzet bij het hotel. Er zit al een jongen in en niet veel later komt er een meisje bij. Ik hoor toevallig dat zij iets meer moet betalen dan ik. Zal wel verder moeten. Maar zij vraagt aan de jongen wat hij moet betalen en dat is stukken lager. Hij denkt zelf omdat hij Vietnamees is. Het meisje laat het er niet bij zitten en vervolgens gaan wij ook voor minder.
Betekent wel dat we eindeloos wachten op andere passagiers. De chauffeur wil nu per de zijn busje vol. Er komen twee Amerikanen bij, verder niemand. Inmiddels krijgt de Vietnamese jongen de huid vol gescholden door de chauffeur en zijn hulpje. Waarom moest hij nu zo eerlijk zijn over de prijs?

Uiteindelijk hebben we geen van allen zin om langer te wachten en besluiten we de oorspronkelijke prijs te betalen. Een halfuur later zit ik in een prima hotel in old town.

Ik wandel rond het meer in de stad en eet een aanrader uit de lonely planet (ja, hij is weer mee!).

De volgende ochtend wandel ik naar het Ho Chi Minh complex. Na een eindeloze omweg en het inleveren van m'n tas, loop ik met een handtasje voor m'n camera onder begeleiding van een vrolijk deuntje naar de ingang van het mausoleum. Er staan allerlei officiële mannetjes te gebaren dat slenteren niet is toegestaan. Foto's maken op de weg er naar toe ook niet, maar misschien was het dan handiger om naast de camera (het handtasje wordt halverwege de route weer ingenomen) ook telefoons in te nemen.
En dan is het moment daar. Een halve minuut staar ik naar een man die al jaren geleden is overleden en nu voor het publiek ligt opgebaard. En hoewel het mausoleum maar voor een paar uur open is per dag, vraag ik me toch af hoe dat nu zit met de eeuwige rust...

Ik bezoek hierna ook nog de rest van het Ho Chi Minh complex: paleis, huis, auto's, vijver en huis op palen (want Ho gaf niets om rijkdom) en uiteraard het straatje met de te dure souvenirs winkels (want Ho gaf niets om rijkdom).

Hierna nog het andere meer van de stad bezocht, want ik was er toch al in de buurt. Wederom super lekker gegeten (op een mini krukje want daar houden Vietnamezen van) en daarna een wandeling door de oude stad gemaakt. Van straatje met alleen maar tinnen brievenbussen, naar straatje met alleen maar lampions, alleen maar kruiden, alleen maar ijzer, alleen maar speelgoed, grafstenen, nepgeld en spiegels.

Ook nog een kijkje genomen op de markt en inmiddels de conclusie getrokken dat Vietnamezen heel aardig zijn, maar dat dit niet aan hun gezicht is af te lezen. Dit staat in een permanente 'ik wil wel naar de wc, maar het wil niet lukken'-blik.

In de namiddag ook nog helemaal naar de temple of literature gesjokt. En nu moe van al het getoeter en al het verkeer, aan het bijkomen in m'n fijne (rendez-vous)hotel.

Morgen super vroeg op voor m'n mountainbike avontuur in Sapa!