Papa: ik heb een verjaardagscadeau bedacht!

Lieve papa, ik heb een verjaardagscadeau bedacht!

Reizen met de bus blijft hier een belevenis. Dit keer ging ik van Tissamaharama naar Monaragala om van daaruit door te reizen naar aragumbay.

Helaas was het weer eens druk en moest ik staan in de eerste bus. Maar niet voor lang. Een man, die al even vriendelijk naar mij had geknikt, overlegde even met de conducteur en begon toen driftig naar mij te gebaren. Ik moest vooral op zijn stoel gaan zitten. Die grote blonde toerist kon toch niet de hele weg blijven staan?!

Ik denk dat wij Europeanen deze gastvrijheid een paar eeuwen geleden verkeerd hebben opgevat. Iets in de trent van: wij zijn superieur en dat zien zij zelf ook in. Maar het is niets meer dan aardig zijn tegen mensen die onbekend zijn en op bezoek in jouw land.

Het is jammer dat wij deze aangeboren gastvrijheid missen. Ik denk in de tram nooit 'gosh daar heb je een toerist, laat ik eens zo vriendelijk zijn om op te staan zodat zij kunnen zitten.' Nee, eerder het omgekeerde: 'hey, jij zit op mijn plaats!' Al zie ik toeristen liever in de tram dan op de fiets door Amsterdam.

Het reizen gaat langzaam, de bus gaat zelden harder dan 50km per uur. Meestal een stuk langzamer. Maar gelukkig kunnen ze hier inhalen als de beste. Tuktuk wordt ingehaald door brommer, die tegelijkertijd wordt ingehaald door een bus. Geen probleem. Tenzij er toevallig een bus van de andere kant komt. Dan is het ogen dicht en hopen dat het allemaal net goed uitkomt. En voorlopig is dat het geval :)

Bij het vervolg bleek ik in een van de weinige bussen te zitten die rechtstreeks naar Arugambay gaat. Hier kon ik zitten.

Overigens is er voor de rest niet heel veel anders aan een busritje hier dan thuis. Ook hier is de Sri Lankese jeugd vergroeid met de mobiel. Sommigen zijn net aangekomen bij de opvolger van de Nokia 3310 maar andere handelen een aantal whatsapp gesprekken af, werken hun Facebook bij en maken selfies op telefoons die niet veel voor de onze onder doen.

Ook hier deed de conducteur alle mogelijke moeite om mij op mijn bestemming te krijgen, wat ook is gelukt. Ik ben weer aangekomen in een paradijsje.

Ik zit in een schattig basic huisje pal aan het strand waar over de hoeveelheid eten niet te klagen valt. Maar mocht ik onverhoopt toch honger krijgen, in Sri Lanka komt de bakker gewoon nog aan huis.

In Tissamaharama hoorde je hem aankomen doordat hij onafgebroken de 5e symfonie van Mozart afspeelde (gelukkig kennen ze hier geen 24 uurs economie), hier in aragumbay heeft de bakkerij gekozen voor het zeer toepasselijke jingle bells. Ten slotte is het begin mei. En ik nog denken dat het vreemd is om naar Happy New Year van Abba te luisteren. Terwijl dat nog niet eens zo raar is gezien dat het hier pas 2 weken 2015 is en veel bussen ook nog de tekst happy 2015 dragen.

Maar goed, ik ben dus in een klein, back to basic, paradijsje aan gekomen. Maar zoals we weten, ook in het paradijs is het bij tijd en wijle zwaar. Zo bleek allereerst tijdens het eten.

Vandaag stond er een gezamenlijk Sri Lankees diner op het programma voor wie dat wilde. Ik verleg mn grenzen wat betreft socialiteit, dus schoof aan. Het scheelde overigens dat er ook lobster op het menu stond. Hoera!

Het was heel gezellig met mensen uit verschillende landen en de baas, Pete, van het hele complex. Deze laatste bleek een meester in het vertellen van verhalen, dus we vermaakten ons kostelijk.

Hij vertelde ons echter ook over de Tsunami van 2004. Sri Lanka was een van de zwaarst getroffen landen; alleen Colombo werd gespaard. In aragumbay kwamen 100 mensen om, na verhouding veel gezien de populatie van dit dorpje. Maar 9 van deze slachtoffers verbleven hier...dat is dus bijna 10% Het gehele complex is met de grond gelijk gemaakt, op 1 boom en de fundering van de wc's na. Daarbij komt dat het hightech waarschuwingssysteem in de oceaan niet werkt en de sirene tot evacuatie afgaat wanneer iedereen al lang en breed is vertrokken...

Met deze niet erg geruststellende gedachte zocht ik mijn cabina op om te gaan slapen. Maar allereerst moest ik een kikker uit mn wc verwijderen (deze staat onder slechts een afdakje en ik had uit voorzorg al het klepje naar beneden gedaan). Maar natuurlijk na eerst een foto gemaakt te hebben. Toen realiseerde ik me dat ik dit al eens in Madagaskar had meegemaakt en daarna hoopte ik dat het een onschuldige kikker was. Hij leek weinig op onze Nederlandse padjes.

Dan naar bed in de veilige klamboe... Gezellig een spin en een grote kakkerlak aan de binnenkant. Nu zijn spinnen mn grootste angst en hier is geen stofzuiger die je kunt pakken of een mama die je kunt roepen. En ook de kakkerlak was niet uit de klamboe te krijgen. Dus ik had de hulp van Pete nodig die meteen zijn assistent en een grote spuitbus stuurde. Nu lig ik dus in een wolk van chemicaliën, maar alles in mn klamboe is dood en opgeruimd. Ik hoop dat ik kan slapen...

Oké, ik had de nacht overleefd. Ik schrok wel even wakker omdat ik dacht dat er een beest in mn oor rondkroop dat zich misschien te goed zou doen aan mijn hersenen, maar in de ochtend hield ik het er toch maar op dat het gewoon water was geweest.

Ik had het voornemen om er een rustig dagje van te maken en iets langer te slapen. Maar ik was om 07.00 echt wakker en lag om 8.45 al gedouched en wel in de zee. Nu zijn de golven hier toch echt wel krachtig. Niet voor niets behoort aragumbay tot de top 10 van beste surfplekken in de wereld.

Vandaar dat ik vrij snel weer op het droge was (aanspoelen is echter geen optie, je moet echt even ploeteren tegen de stroming in). De rest van de ochtend en vroege middag heb ik gelezen, in de hangmat gehangen en een tochtje over het strand gemaakt.

Gister vertelde Pete over een van zijn medewerkers. Die jongen kwam bij hem werken toen hij 15 was. Opgegroeid in een wereld die alleen uit Pottuvil en Aragumbay bestaat. Op een dag liep die jongen langs de cabina van een Franse toeriste die haar Versace bikini's net te drogen had gehangen. De jongen keek ernaar en dacht: dit is duidelijk geen kledingstuk en je kunt er ook niet mee poetsen. Het zal wel afval zijn. En hij gooide de bikini's weg.

Na mijn strandwandeling kan ik me wel iets voorstellen bij zijn gedachtengang. Er ging namelijk een groepje locals zwemmen. Allemaal fully dressed. De vrouwen hadden zelfs de sjaal die zijn over hun zwarte kleding hadden gedrapeerd omgehouden!
Geen wonder dat je dan niks ziet in het lapje stof waaruit een Versace bikini bestaat...

Maar het echte hoogtepunt van de dag kwam daarna: een tochtje naar de lagoon van Pottuvil en daar 2 uur lang varen op een provisorische vissersboot. Resultaat: een houten kont (uiteraard), heel veel vogels, een krokodil en up close met maarliefst 4 olifanten. Helemaal te gek dus!

Maar het ritje met de tuktuk naar de lagoon was bijna net zo leuk. Door allerlei achteraf straatjes waar groepjes kinderen aan kwamen rennen om bye bye te roepen naar die toerist in dat, voor hun, niet alledaagse velletje. Overal werden handjes uitgestoken die beantwoord moesten worden met een heuse high five.

En nu moet ik weer vroeg naar bed want om 6 uur moet ik naar school. Surfschool :) (gelukkig heb ik de volgende kikker al verwijderd!)

En surfen is leuk. En moeilijk. En vermoeiend. Maar vooral leuk! De uitleg op het droge duurde ongeveer 2 minuten en daarna proberen op te krabbelen en op het bord te staan. De eerste paar keren lukte het wel om op mn knieën hard vooruit te gaan, maar staan ging echt niet. Daarna viel ik er steeds af. Maar net toen de meester dreigde anders weer op het droge re gaan oefenen, ging het goed. En ook de meeste pogingen daarna hadden een geslaagde afloop. Super vet. Papa: ik wil een board!

Er waren de nodige anderen aan het leren surfen, dus af en toe was het even oppassen om niet over elkaar heen te surfen/vallen. Maar iedereen was aardig en in vakantie sfeer...op een Duitse na. Die dacht dat we op de olympische Spelen waren en dat ze op ging voor het goud. Ronduit een bitch.

Maar zoals gezegd: twee uur surfen is vermoeiend. Dus de rest van de dag heb ik weinig gedaan. Ik heb nog een klein uur gefietst (en weer wat high fives uitgedeeld) maar toen leek het te gaan regenen en ben ik als een gek naar mn huisje gescheurd. Een minuut later barste het los.

Morgen staat er een lange reisdag op het programma naar Nilaveli. Daar ging ik duiken, maar ik heb alles bij me behalve mn Padi...dom! Dus het zal bij snorkelen moeten blijven. Maar als ik de lonely planet moet geloven (en die geloof ik) moet dit even rewarding zijn als duiken. Kortom: ik heb zin in de volgende etappe.