I live and breathe this Philladelphia freedom

'We zijn sinds gisteren op reis. Niet naar Helsinki of Parijs, maar naar het land van onze dromen'.


Toen ik elf was zong ik dat vrolijk mee met de rest van het koor van Kinderen voor kinderen. En nu, zoveel jaar verder, ben ik voor de 4e keer in dat land van de onbegrensde dromen.


Na een vlucht van zo'n 9 uur, waarvan ruim 8 naast een Tsjetsjeen die uiteindelijk een Oekrainer bleek te zijn en echt om alles moest lachen (opstaan om naar de wc te gaan is niet grappig, evenmin als het bestellen van een cola light) kwam ik aan in Philladelphia.


Al daar had ik een wijze les van vroeger moeten onthouden alvorens braaf in de rij voor de douane aan te sluiten. Mijn douanier leek namelijk sprekend op Bill uit het spel 'wie ben ik' en iedereen die dat spel kent weet dat je met Bill de sjaak bent. En zo geschiedde. Het gehele vliegtuig was al langs maar ik stond nog steeds te wachten tot die vriendelijke familie met Afrikaans bloed ook eindelijk door mocht, om alvorens zelf 100 vragen te moeten beantwoorden: wat kom je doen?, ken je hier iemand?, ken je iemand in Chicago?, in Washington? Wat doe je voor werk?, wanneer was je voor het laatst in de vs?, wanneer heb je een ticket geboekt?, enzovoort enzovoort.


Maar goed, toen was ik door en was mn tas er ook meteen (waarschijnlijk had die al heel wat rondjes op de band afgelegd...) maar had ik de trein gemist. Genoeg tijd dus om even de voetbaluitslagen te checken.


Na een prima dutje gedaan te hebben in een overigens uitstekend hostel (apple genaamd, dus hoe kan het ook anders) op naar de geschiedenis. In de rij om een bel(letje) te zien, het oudste bewoonde straatje van de vs, door naar...het gebouw waar de decleration of independence is getekend.


De ranger (ja heus, die bestaan niet alleen in yellowstone park bij yogi bear) heette iedereen van harte welkom. 'O youre from New York? Welcome, welcome, welcome, welcome. So nice! Welcome, welcome, welcome. Calafornia? Welcome, welcome, welkome! Welcome, welcome, welcome. Ik stak uiteraard niet mn vinger op om te melden dat ik uit Nederland kom. Ik wilde de pret van de rest niet bederven: o damm, besten by the girl from the netherlands.


Na dit tijd rekken ging de tour dan eindelijk van start. En dat was leuk. Het zaaltje was nog precies hetzelfde, niets aan gebeurd, alleen een likje verf en dat was toch wel bijzonder. Dus, zoals de meesten inmiddels wel van mij gewend zijn, staan mijn vingerafdrukken nu overal op. Ik heb het hekje aangeraakt wat George Washington ook heeft aangeraakt!


Ranger larry ging door: ditmaal met het bedanken van de volken die hadden meegeholpen met het tot stand brengen van de eerste grondwet (getekend in het zaaltje aan de overzijde). Dus de Fransen werden bedankt en de, zeker niet te vergeten,....medelanders! 'Yes, thats us!' O, zei ik dat nou hard op? Joehoe!


Na dit avontuur op zoek naar een nieuw slot want de avond ervoor had ik braaf al mn waardevolle spullen opgesloten in mn kluis, toen mn slot niet meer bleek te werken. Of te wel: hij ging niet meer open. Dus moest ik in lichte paniek een beroep doen op mn spierballetjes, maar dat deed het slotje helemaal geen goed.


Daarna door naar de uitkijkpost bij City hall. Waar het omaatje vond dat ik wel wat jong oogde om docent te zijn en daarna iets begon over de oorlog, Polen, troepen en Rusland. Toen kwam er een kerel met een uniform en een koptelefoon met luide muziek van wie we precies 7 minuten van het uitzicht mochten genieten. En 7 minuten is 7 minuten en geen 7 minuten en 3 seconden.


Omdat het super mooi weer was even een ijsje gegeten en toen door naar de NBA wedstrijd tussen de 76-ers en de Boston celtics.


En hoe wel ik dol ben op voetbal, is er geen twijfel: basketbal is de vetste sport om live bij te zijn. Wat een ongeloofelijke show en niet in de laatste plaats om het basketballen zelf: cheerleaders, show basketballers die drie salto's maken alvorens de bal naar een ander te passen die hem in het netje dunkt, gratis bigmacs winnen, tshirts die het publiek in worden geknalt door een soort kanonnen, nog meer cheerleading en een publiek dat er alles aan doet om in beeld te komen. Een grote gekte en nog winnen ook (voor de sixers een wonder). Echt alles uit de kast voor de laatste thuiswedstrijd van het seizoen.


Vandaag iets heel anders gedaan. Namelijk met de trein naar lancaster geweest. Lancaster ligt in Dutch country, zo genoemd omdat sommigen dachten dat de mensen daar Nederlands spraken, maar helaas het was Duits. (doet toch een beetje denken aan het verhaal van een man die dacht India te hebben ontdekt). Lancaster is het hart van de amish community en daar was ik voor gekomen en na een rit met de plaatselijke bus kan ik zeggen: ze bestaan echt!


Hoe wel ze ook met de bus of step reizen (ah, niet alleen met het koetsje) en ook gewoon koeien melken en op het land werken met een machine (terwijl ze die niet van God zelf gekregen hebben) is de rest precies zoals we ze kennen: hoedje of kapje op onder dat middeleeuwse broekje of sobere jurkje. Lekker scheuren in die koetsjes of op de step (met een fiets kun je binnen een dag je dorpje uit zijn, dus die zijn verboden) en 's avonds gezellig een bordspelletje spelen met de hele familie. De cellphone wordt gezien als groot gevaar en is ten strengste verboden.


En hoe kom ik aan al deze info? Nou van de buggytocht met Levi. Ons koetsje ging niet zo snel, maar de paarden waren ook al oud. Maar ik weet nu alles over het melken van koeien en heb lekkere choclate chip cookies gebakken door amish kinderen. En daarna ging ik naar school. Helaas was ik te laat, dus ik kwam het lokaaltje binnen rennen met de mededeling: Sorry, bit to late for class! Maar dat had de meester mij meteen vergeven toen bleek dat ik Nederlands was. Ik kreeg meteen een bijbeltje in mn handen gedrukt, want die moest ik toch kunnen lezen als goede buur van de Duitse natie. En ja hoor, welliswaar geen normaal Duits, maar hoog Duits, maar zeker herkenbaar.


Daarna een rondleiding door het huisje van de typische amish familie en daarna in de bus terug naar lancaster. Waarna ik totaal verzopen de trein terug nam baar philly. (Ja, het regende vandaag en bij de amish was dat geen probleem. Het paste wel. Ik ken hen alleen uit films, series en documentaires, en daarin lijkt de zon nooit te schijnen. Maar teruglopend naar de trein had het wat mij betreft droog mogen zijn).


Dan nog kort even over de titel van dit stukje. In de aanloop van dit avontuur luisterde ik naar 'songs of the westcoast', eltons cd over het westen van de vs. In het vliegtuig was er een documentaire over het begin van zijn carriere in de VS en in mn reisgids las ik over het schoen museum in Toronto waar Eltons plateauzolen staan. Daarmee werd het idee geboren om elk stukje te dopen met een zin uit een songtekst van hem. (en wanneer dat niet lukt schrijf ik gewoon niets ;)


En wat is dan die vrijheid? Je afscheidden van de kolonisator Groot-Brittannie en een eigen land stichten? Je afscheiden van de doorsnee protestantse jerk en je eigen geloofsgemeenschap stichten en je daarmee jaren later nog steeds buiten de moderne maatschappij plaatsen? Of het zomaar in de trein stappen aan de andere kant van de wereld, zonder kaart van het gebied waar je uitstapt en zeker weten dat het wel goed zal komen?


Voor mij iig dat laatste en het is ook weer allemaal goed gekomen. 

Morgen door naar Washington, op naar het volgende avontuur.