Cold as Christmas in the middle of the year

Oké, na m'n 'wilde' 24 uur in Detroit was ik blij daar te vertrekken. Op naar het wonderschone Canada met een bevolking die de noordatlantische variant van de Aussies genoemd kan worden, of althans, zo denken wij Nederlanders over hen.

De beheerder (of misschien beter: conciërge) van het hostel in Detroit was zo vriendelijk om mij naar het busstation te brengen. Scheelde toch weer een ritje met de bus. Dus de hark ging achterin (geen idee waarom dat ding ook mee moest, maar vanwege mijn positieve natuur denk ik niet als wapen...), Hector de hond bleef thuis en daar gingen we. Gezellig in de auto die het als gevolg van zware winter nogal moeilijk had en de nodige mankementen vertoonde. Vandaar dat de goede baas nooit verder ging dan een afstand die hij bereid was terug te lopen; geld voor reparaties had hij niet, laat staan voor de schamele huisjes die hij onderweg aanwees en waar hij graag zou willen wonen.

Na een ontbijtje bij de burgerking (je moet iets in creepie Detroit) compleet met ontbijtburger en heel veel maple syrup om vast in de stemming te komen, vertrok de bus richting Canada, al waar we na amper 2 minuten al waren. Tunneltje door en tatatada: de douane! Had ik dat eerder geweten...

Na de douane stopte de bus gelijk weer, dit maal om de Canadese passagiers in te laten. Dit keer geen hele dikke, zwarte Amerikanen die aan de rand van de samenleving leven (het busstation van Detroit zat er helaas vol mee) maar hippe, jeugdige, blanke studenten. De een nog hipper dan de andere en allemaal een MacBook onder de arm om tijdens de reis een filmpje te kunnen kijken. Het contrast kon bijna niet groter.

Eenmaal aangekomen in Toronto werd ik echter abrupt uit de droom van de vriendelijke, joviale en beleefde Canadezen geholpen. Wat een bagger volk is dat zeg! Eerst dacht ik nog dat het lag aan het spitsuur en de twee armzalige metrolijntjes die ze hebben (ja, je kunt de verlengde stukken wel een andere kleur geven waardoor het meer lijkt dan het is, maar daar trapt deze dame niet in) dat iedereen liep te duwen en te trekken. Maar na drie dagen moet ik helaas toch de conclusie trekken dat Canadezen, of althans die wonende in Toronto, niet mijn soort mensen zijn.

De weg naar het huis van Vickey, mijn couchsurfing date, was ook niet zo een-twee-drie gevonden. Is in de VS alles overzichtelijk, Toronto heeft de Europese chaos overgenomen. Metrolijnen zijn niet genoemd naar hun eindhalte ( waarnaar dan wel is mij nog steeds een raadsel) en worden meestal aangeduid met de termen westbound en eastbound, ook die lijnen die helemaal niet van west naar oost lopen.

Na de metro ging ik met de streetcar. Dat is eigenlijk gewoon een tram maar dan van het ouderwetse Amsterdamse soort met maar een karretje en super, super, super langzaam.

Vickey stond al op me te wachten in haar kamer/huis. Ik kreeg een matras op de grond want voor een bank was er in het huisje geen plek. Zij sliep uiteraard in haar ongelofelijk ruim en comfortabele uitziende bed. Niettemin heb ik prima geslapen de dagen dat ik er was.

Nu heeft Vickey Chinese roots en Chinezen zijn over het algemeen vrij gesloten. Dus na wat gekletst te hebben en een uitgebreide rondleiding door de buurt gehad te hebben, verdiepte ze zich in haar telefoon. Gelukkig brak ze de volgende dag meer open en hebben we gezellig over van alles en nog wat gekletst om de laatste dag te gaan eten en drinken met een stel van haar vrienden. En die vrienden (eigenlijk de vrienden van een vriend) waren erg gezellig en grappig. Met name homo Ken, die clownlessen volgde met een stel neuroten (dit uitleggen gaat niet veel beter) was uiterst prima gezelschap.

Uiteraard heb ik ook nog het een en ander gedaan in Toronto. Allereerst naar het topje van de CN Tower. Dit is de 2 na hoogste televisietoren ter wereld en de toren waar ik van m'n teammanager vooral niet op moest gaan vanwege de lange wachtrijen. Nou die waren er niet Peter, maar je had wel even kunnen zeggen dat deze activiteit me een rib uit m'n lijfje zou kosten. Overigens is Canada een zeer prijzig land.

Na genoten te hebben van een prachtig uitzicht bleek er ook een simulatie ride bij de entreeprijs te horen. Aan simulatie rides heb ik dankzij de universal studio's (met Michael J Fox in de back to the future auto) en seeworld (een waanzinnige helikoptervlucht waar je met blauweplekken weer uit kwam) warme herinneringen. En ook deze stelde absoluut niet teleur!

Goed gemutst wachtte ik daarna op de ferry naar Toronto central island. Vanaf die ferry heb je een geweldig uitzicht oer de skyline van Toronto. Op het eiland zelf was niet bijster veel te doen omdat het seizoen nog niet begonnen is. Wel kon ik er vanaf het strand m'n handen in lake Ontario steken.

De volgende dag was het weer een stuk minder, dus uitstekend voor museumbezoekjes.

Allereerst naar het bata shoe museum. Een klein maar o zo leuk museum, ook als je niets met schoenen hebt. De geschiedenis van de schoen werd aan de hand van verschillende culturen uit de doeken gedaan met veel aandacht voor de clumpshoe from Holland (jaja, ons landje was ruim vertegenwoordigd in dit museum). Een mevrouw liet haar scoormobiel er zeker tien minuten bij staan zo gebiologeerd was zij door onze klomp.

Maar het leukst waren uiteraard de schoenen van bekende mensen; een hele collectie: basketbalschoenen van Shaquil O'Neill, de schoenen van 007 Pierce brosnan, de tennisschoenen van Björn Borg en Roger Federer, de vrijetijds schoenen van Robert Redford ten tijde van de opnames van Out of Afrika en... de plateauzolen van Elton John compleet met filmpje.

Daarna naar het art museum. Gelukkig met studentenkorting ('are you a student? Yes but I forgot my card...No worries, student it is!' Blij met m'n jonge looks ;) want het museum was zo groot en zo vreselijk dat ik snel weer vertrokken was. Bewakers die mij angstvallig volgden om te checken of ik niet stiekem m'n tas weer op m'n rug zou hangen en daarmee per ongeluk een lelijk Canadees kunstwerkje van de muur zou meppen... Na een zaal vol schilderijen met steeds dezelfde rode en groene boom, gevolgd door een zaal met alleen maar sneeuw landschappen, ben ik weggevlucht.

Op naar de Icehockey hall of Fame. Een fantastisch museum. Ontzettend uitgebreide collectie en vette interactieve spelletjes waaronder het schieten van pucks op een goalie of het tegenhouden van pucks die op jou worden afgevuurd. Toetje was de heuse Stanley cup; de prijs voor de landskampioen. Wel even iets anders dan het simpele schaaltje dat mijn Ajax vandaag voor de 33ste keer in de wacht sleepte (haha, kan ik het toch ergens kwijt. Kampioenen!!!)

Na dit museum was het tijd om in de uitgebreide winkel een shirtje van de Toronto maple leafs te scoren, maar wat blijkt?; hebben ze in Amerika duizenden modelletjes voor mannen, vrouwen, kinderen en baby's, in Toronto blijkt de vrouw nog steeds een wezen te zijn dat zich niet met sport moet bemoeien. Uiteindelijk heb ik wel een tshirt op de kop getikt, maar met heel veel moeite en keuze uit wel twee modellen...

Dan maar even m'n verblijf bij de Niagara watervallen bevestigen. Klein probleempje daar want de inchecktijden kwamen niet met mijn trein-bus-combo overheen (ja een combo van een soort flat op wielen gevolgd door een Connexxion bus), dus maar even mailen.

Binnen 10 minuten een uiterst vriendelijke mail terug: geen probleem corinne, bel maar even wanneer je er bent dan komen we langs om je meteen in te checken. Komt helemaal goed!

En dan zal het wel aan mij liggen maar ik heb 1000 keer liever de niet oprecht vriendelijke gewaande (en aan dat niet oprechte twijfel ik want ik vind Amerikanen echt hartelijk) Amerikaan dan die stront chagrijnige mensen uit Toronto. (In de streetcar: can I have a transfer please? If you pay first! Sta je daar met het geld zichtbaar in je hand...)

Eenmaal aangekomen in nigara lopend de grens over. Dat betekent in dit geval een lange brug met uitzicht op dat wat met recht een wereldwonder enorme mag worden. Een waterval die 3 miljoen liter water per seconde (!) naar beneden stort.

Daarna nog 1,5 mile lopen naar het hostel met die zware tas (wie legt mij toch eens uit dat wanneer je spullen uit je backpack gebruikt deze gaande weg toch steeds zwaarde wordt...). Maar wat is dat? 'Corinne?Are you corinne? Hi, i'm Caroll from the hostel. We will bring you there! Gosh, ik houd van amerikanen, nogmaals oprecht of niet, het boeit mij niet, ik vind het toffe lui.

Dus gister en vandaag de Niagara Falls van alle kanten bekeken (dus ook 's avonds en nog even terug naar Canada) en een paar mooie foto's gemaakt.

Nu onderweg, ruim 7 uur, naar new york city, m'n laatste stop alvorens naar Philly terug te reizen voor het vliegtuig naar huis. En New York wordt een weerzien met het hostel op Amsterdam avenue, alleen dit keer zonder Annemarie, Lucienne, Peter en 18 stuiterende leerlingen. Heel veel zin in!

Tot slot de titel van dit stukje: vorige week liep ik over straat in korte broek en tshirt en verbrande in het warme zonnetje. Ik twijfelde of ik een extra korte broek zou kopen want met 25 graden leek me dat we lekker. Nu heb ik foto's van de Niagara watervallen vol gletsjers van sneeuw en ijs. Twijfel ik of ik niet een extra trui moet kopen! Het kan verkeren, maar een ding staat vast: dit is een reis van uitersten!

Ps. En uitersten zijn het. Na 3 uur stil staan met de trein in een of ander gat met onuitspreekbare naam zit ik nu noodgedwongen toch weer in de greyhound naar NYC. Maar over dat avontuur meer in m'n laatste verhaal... (Yes, een cliffhanger ;)