Electricity

Electricity
22-4 14.00 uur

And then I feel a change, like a fire deep inside
Something bursting me wide open, impossible to hide
And suddenly I'm flying, flying like a bird
Like Electricity, electricity
Sparks inside of me, and I'm free, I'm free

Ondertussen op weg van Chicago naar Detroit. Dit keer met de Amtrak; een ritje van ruim 5 uur ('Oh, kort stukje maar!', zei de man achter de balie in m'n uitstekende hostel. Nou, niet voor iemand die uit ienieminie Nederland komt). De Greyhound was leuk en ik zal er morgen nog een keer instappen om de grens met Canada over te gaan, maar eerlijk gezegd denk ik dat ik dan wel genoeg van die bus heb gezien voor de rest van m'n leven.

Over m'n eerste busreizen met de greyhound was ik in het vorige stukje nogal kort. Toch is dit een belevenis op zich. Niet vanwege de enorme afstanden die er mee afgelegd worden maar meer door de mensen die de bus besturen en de mensen die er meerijden. De chauffeurs hebben op z'n zachts gezegd een tikje van de molen gehad. Zo was er een die maar niet uitgesproken raakte over het feit dat er een meisje uit Holland (ja, helemaal uit Holland) in z'n bus zat. En hoewel het warm was hield hij de hele rit z'n officiële pet op (bij ons draagt de politie alleen zo'n modelletje). Op weg naar Chicago had ik er een die super chagrijnig was. Die vroeg op een gegeven moment of mensen hun muziek zachter wilde zetten want ondanks de koptelefoons kon hij het horen... Ja heel erg zachtjes was er idd iets van een beat te horen. Hoe storend. Gelukkig was ik het niet, want ik bezoek niet alleen musea tegenwoordig, ik lees ook boeken ;)

Dan het volkje dat met de bus reist. De bus is goedkoop voor Amerikaanse begrippen (niet voor Maleisische waar ik voor 8 euro het hele land door scheurde). Gevolg is dat er alleen arme mensen mee reizen en dat zijn of wacko's (er was een kerel die tegen iedereen aan lulde en steeds hetzelfde verhaal ophing, ook tegen mij en waarbij interactie van de gesprekspartner volledig genegeerd werd) of mensen van afro-Amerikaanse afkomst. Helaas moet ik constateren dat dit laatste in de VS nog steeds zo is: donkere mensen hebben het stukken minder dan blanken. Bijkomstig gevolg is dat er rond en in de busstations veel bedelaars rondhangen (waarvan niemand blank) en dit deze plekken een naargeestig karakter geeft. Vooral in Columbus was dit een probleem. Daar moest ik 2 uur wachten en werd ik constant door bedelaars aangesproken. En aangezien Columbus een nogal uitgestorven plek is (het heeft de op een na grootste campus van de VS, maar ik zou echt niet blij worden als ik als student een beurs voor Columbus zou krijgen) krijgt deze bestemming een zeer naargeestig karakter: overslaan is mijn advies.

Nee, dan hebben de blanken het een stukje makkelijker. Zoals dat mannetje in dat dure bmw cabriootje dat uit de parkeergarage van z'n dure hotel in Washington kwam en dacht dat hij wel even voor het wandelende publiek mocht gaan. Stopte vet pissig dat bakje van hem tot minder dan een halve centimeter van m'n knie. Boos door zn dure zonnebril turend. Nee, het manneke vond het niet grappig dat ik daarop een kalmerend klopje op z'n motorkap gaf en het piccolootje naast hem ook niet. De overige voetgangers konden dat dan weer wel waarderen. Tja, verkeersregeltjes gelden ook voor rijke vogels.

Maar goed, na die chagrijnig chauf uit de laatste greyhound bus ben ik blij nu weer in de trein te zitten. De conducteur heeft overigens ook zo'n mooi petje op maar legt heel vriendelijk de regels van de stilte coupe uit (voor wie nog nooit van dit fenomeen heeft gehoord. Ja, wij zijn allemaal gekke Henkie's...), wijst ons nog even op de geldende veiligheidsinstructies (ja, die kaart uit het vliegtuig hebben ze hier ook voor de trein) en drukt ons op het hart te melden wanneer iemand iets verdachts ziet... Die hoor je overal, in musea, in hotels, in de metro: beetje paranoia volkje als je het mij vraagt.

Overigens hangen hier in de metro's de meest bijzondere reclames. Zo zijn er verschillende advocaten die hun diensten aanbieden in het geval jou een ernstig ongeluk is overkomen. Onder ernstige ongelukken wordt verstaan: auto ongeluk met letsel, ongeluk op het werk, verkeerde behandeling in het ziekenhuis en dood. Nu vind ik 'ernstig ongeluk' toch echt een understatement voor iets waarbij je de dood hebt gevonden, laat staan dat je daarna nog in staat bent om deze advocaat te bellen en je beklag te doen. 'Well here's the problem...I was in an accident yesterday and I've got killed. Now I want to sue the basterd who did this to me. Would you please help me?' Ik vraag me toch af hoeveel van dit soort telefoontjes die advocaten per maand krijgen...

Iets anders dat hier opvalt is hoe populair ons kleine landje onder Amerikanen is en hoeveel ze er eigenlijk van weten. Iedereen is er of zelf geweest of kent wel iemand of iemand die iemand kent die in Nederland is geweest.

In de rij om een koekie te kopen op het greyhound station werd me gevraagd waar ik vandaan kwam met mn funny accent (doe ik dus onwijs mn best om lekker amerikaans engels te brabbelen... en bedankt...). dus ik zeg: Holland. Zegt die miep: 'Are you sure? Cause you aint wearing those wooden shoes!' Oke dan...no comment...

Gister was ik bowlen met twee interns uit het hostel waar ik verbleef en een jongen ook afkomstig uit Nederland. Liep er op de baan naast ons een meisje rond met een beige tshirt met daarop een vrolijk zonnetje, tulpen en een molen. Dus ik vragen of ze toevallig in Nederland was geweest. Nee, zij niet maar een vriendin wel. Ze zou zelf graag gaan want ze had zoveel positieve verhalen gehoord. Vandaar dat ze op d'r stapavond dat onwijs lelijke tshirt had aangetrokken...

En ook vandaag weer wachtend op de trein twee mannen die me een heel kruisverhoor afnamen (zodat ik nu veilig in de stilte coupe zit) en die 7 maanden in Lelystad hadden gewoond. De ene was zelfs op huwelijksreis naar Nederland geweest en had warme herinneringen aan... Schiphol!

Wat hier ook opvalt is dat er maar twee soorten mensen zijn: hele dunne of hele, hele, hele dikke. Waar de eerste soort boodschappen doet weet ik niet want ik moet echt m'n best doen om vitaminen te scoren. Waarom het tweede soort zo dik is begrijp ik veel beter; het eten bestaat hier echt voornamelijk uit hotdogs, hamburgers, milkshakes en McDonalds ontbijten voor 1 dollar (speciaal voor m'n voetbal buddies: dit is geen grap en je krijgt serieus veel voor die dollar.) Chicago spant de kroon met z'n diepe bodem pizza's waarover Suus terecht opmerkte dat ze meer weg hebben van een taart.

Toch kijk ik verbaasd naar al die schuddende achterwerken: hele families met lieve moekes die duidelijk het beste met hun kinderen voor hebben en hen daarom halve in plaats van hele chocoladebroodjes voeren, maar hemel geef ze aub een appel. Ik eet ook echt niet gezond hier maar compenseer dat door af en toe een maaltijd over te slaan en een stukje te gaan hardlopen (inmiddels Philadelphia, Washington en Indianapolis gehad). En ja, ik loop het hele land door voor mn fruitsalade en doe echt mn best om de druiven niet per ongeluk met het vorkje door de trein te knallen. Met deze kinderen komt het echt nooit meer goed, ook niet als ze de totally gym apparatuur aanschaffen waar hier constant reclame voor wordt gemaakt.

Die reclame (telsell-achtig) is overigens hilarisch aangezien het mannetje honderduit kletst over hoe gemakkelijk het is om calorieën op dit apparaat te verbranden, zonder enige inspanning, terwijl het vrouwtje tijdens de korte oefeningen steeds minder zegt en de kaakjes stevig op elkaar perst in iets dat verweg nog op een grijns lijkt. Zo eenvoudig is het verbranden van calorietjes schijnbaar toch niet.

O en dan natuurlijk nog Chicago. Na het super schattige hostel in een buitenwijk van indianapolis (waar het overigens heerlijk weer was en ik verbrand ben, maar door de Pasen verder weinig te beleven viel) kwam ik in Chicago in een onwijs groot hostel terecht. Qua lobby en faculteiten meer een hotel: echt allure maar op een goede manier. Prima kamer ook (met maar 1 andere persoon die of weg was of sliep) lekker ontbijt, keuken, pool- en tafeltennistafel en veel activiteiten. En ook belangrijk, vriendelijk personeel.

Omdat het mooi weer was, volop zon en boven de 25 graden, haaste ik me naar de Willis tower. De volgende dag zou nog warmer zijn maar met mogelijk regen en dat is niet best wanneer je foto's gaat maken vanaf het voormalig hoogste gebouw ter wereld, formerly known as Sears towers en inmiddels qua hoogte ingehaald dor de Petronas Twintowers in Kuala Lumpur (inderdaad, daar stond ik afgelopen zomer nog op het hoogste treetje :)

En wat een uitzicht. Geweldig! En dan ook nog van die glazen bakkies die uitsteken en dus tig meter boven de grond zweven met hun glazenvloer. Te cool maar absoluut niet geschikt voor paps.

Daarna pizza gegeten in Chicago stijl en dus de helft meegenomen in een doggy bag (ja heus, ik kreeg echt niet meer op...)

Volgende dag een boottocht gemaakt over de rivier en langs alle wolkenkrabbers. Daar zou ik nu van alles over moeten weten, maar helaas. Ik heb alleen onthouden dat die gast een riedeltje opnoemde van belangrijke bouwwerken in de wereld en dat ik ze allemaal had gezien... Eifeltoren, Berlijnse muur, thai mahal, piramide van gizeh...check!

Daarna beetje rondgelopen over de magnificent mile, de shopping straat van Chicago en 's middags naar het museum of contemporary photography. Vond ik zeker boeiend. Fotografiemuseum van New York staat bovenaan op m'n te doe lijst en deze kwam ik per toeval tegen. Fotografie is leuk!

Daarna ben ik gaan bowlen; de hostelactiviteit van de maandagavond. En ja...gewonnen en een keer tweede geworden. Nu kan ik niet bowlen, maar de baan hielp. Hij liep schuin naar links wat af waardoor je ballen een effect kreen en als je bal keihard op het rechter gootje af ging werd ie soms tegengehouden door een riggeltje dat iets te ver omhoog stond waardoor je geen flater sloeg maar gewoon een strike gooide. Misschien dat dat de reden was dat een potje maarliefst het enorme bedrag van 50 cent kostte en dat de telling handmatig moest worden bijgehouden. Maar hoe dan ook Lincoln bowling centre (aan het uiterste einde van de stad) heeft een warm plekje in m'n hart.

Vandaag nog even naar het museum van contemporary art geweest. Erg klein met slechts 2 werken van Andy Warhol en daarmee iets tegenvallend.

Nu op weg da naar Detroit waar ik alleen maar even overnacht om morgen door te reizen naar Toronto al waar ik ga slapen bij Vickey, m'n couch surfing date. Ben razend benieuwd!

O ja, voor ik het vergeet, die malle amish lopen hier ook bij bosjes rond op het station van Chicago. Schijnbaar mogen ze naast hun koetsjes en de bus ook met de trein. En van McDonalds zijn ze ook niet vies. Maar het is toch een vreemd gezicht: zo'n man met baardje en hoedje en net pakje aan en zo'n vrouw met jurkje en kapje en dan uit een zakje patatjes van de Maccie naar binnen smikkelen. 'T zal wel aan mij liggen maar ik vind het vreemd ;)