"Waarom kijken die van ons nooit naar buiten?"

Inmiddels heb ik Singapore verlaten en ben ik al weer een paar dagen in Maleisië.

Allereerst gevlogen naar Kota Kinabalu. Vertraging al wegens een tropische storm en met een heerlijk Chinees kind achter me dat maar in m'n stoelleuning bleef schoppen en waar mams uiteraard niets van zei. Lekker naast een Chinees opaatje dat helemaal in z'n snuggy gekropen was en regelmatig een ranzige roggel produceerde. Maar gelukkig: ik hoefde maar ruim twee uur te vliegen.

Eenmaal aangekomen in Kota Kinabalu voelde ik me wel wat verloren. De hostel was m'n reservering kwijt en was al volgeboekt. Maar ik had al een aanbetaling gedaan dus was geenszins van plan te vertrekken en dat hoefde gelukkig ook niet. Uiteindelijk was er helemaal geen spraken van 'fully booked'. Ook op straat was het helemaal uitgestorven en ik kon met moeite een supermarktje vinden om water te kopen.

Eenmaal terug in de hostel was daar ineens ook Roel, student toerisme uit Utrecht/ Breda. Daar ben ik de volgende dag maar even mee gaan eten en biertjes gaan drinken.

Ook ben ik die dag gaan snorkelen op de door de lonely planet (voor deze vakantie waren ik en m'n iPod onafscheidelijk; waar de een was, was de ander. Nu is deze plek ingenomen door de lonely planet. Waar ik ben is mijn lonely planet ook. Iemand was nog zo lief om aan te bieden dat ik haar exemplaar mocht lenen. Nou mijn versie zag er na drie dagen uit alsof ie al dertig jaar meegaat op vakantie.) aangegeven plaats. Daar zou het geweldig snorkelen zijn.

Het zonnetje scheen die dag dus ik braaf m'n snorkel en duikbril uit m'n tas opgedoken ( want ja, als je 20 kilo mag meenemen, waarom zou je die dan thuis laten. Het is ook helemaal niet alsof ik me een breuk sjouw. Helemaal niet...), flippers gehuurd en een kaartje voor de boot gekocht naar een van de paradijselijke eilandjes voor de kust.

De boottocht beloofde veel goeds: lekker hard met de speedboot over de golven.

Aangekomen meteen het water in met de actioncam, want er zou immers genoeg moois zijn om te filmen. Maar goed, het zal er wel op neer komen dat ik qua snorkelen nog al verwend ben. Ik zag vooral dood koraal en wat grijze vissen met af en toe een leuk gekleurd ding er tussendoor. Ligt teleurgesteld ging ik dus maar weer op m'n provisorische handdoek liggen al waarvandaan ik blije Chinezen zag die trots op de foto poseerden met net opgedoken stukken koraal... Tja, misschien had ik toch even moeten wachten en de in juni verschenen nieuwe versie van de lonely planet moeten kopen: "Helaas, het ooit zo mooie koraal ligt inmiddels in Chinese huiskamers op de vensterbank. Deze tocht kunt u overslaan."

Niet te min was de boottocht terug spectaculair en zeker wel de moeite waard. Ook het eilandje zelf was mooi. Helaas ben ik wel vet verbrand terwijl ik heel braaf gesmeerd had. Au dus.

Gister ben ik door gereisd naar sandakan. Tien voor negen op het busstation in de hoop met de bus van 10 uur mee te kunnen, maar er was nog plek in de bus van 9 uur. Vervolgens 6 uur lang door de bergen gereden. Gezellig met een 65 jarig filepijns omaatje naast me die me eerst een chocolaatje aanbood. "Philipine chocolate. Good chocolate!" Daarna kwamen de druiven. "I've already washed them!" Ja, daar was ik al bang voor. Daarvan worden wij kaaskoppies ziek... Maar ja, zo'n goedbedoelend omaatje weiger je natuurlijk niets. Dus ik braaf een druifje eten. In de rustpauze kocht ik koekjes. "Ah, tabi tabi!", glunderde de oma. Dus ik bood haar en koekje aan. Nee, die mocht ze niet en toen kreeg ik een hele medische verhandeling inclusief het tonen van diverse medicijnen.

Het landschap onderweg was schitterend. Jammer dat de bus nergens stopte voor foto's. Ik heb zes uur lang naar buiten gekeken. Koptelefoontje op en gaan maar. Ik kan me herinneren dat moeders vroeger altijd tegen vaders zei tijdens de vakanties naar frankrijk en wanneer wij ruzie maakten op de achterbank: "Waarom kijken die van ons nooit naar buiten? Zo veel moois te zien!" Nou mams, dat is dus toch nog goed gekomen. Ik kan uren in een bus zitten en me vermaken met een muziekje en het landschap. Zelfs de Maleisische versie van Dallas (heus!) op de tv heb ik aan me voorbij laten gaan.

Het vinden van een hostel hier was geen groot probleem. Helaas was het wel snikheet in de taxi zodat m'n verbrande ruggetje nog meer pijn deed (dat raampjes ook open kunnen had de chauffeur nog niet door geloof ik..) en had ik ook spijt van de meegebrachte snorkelset nadat ik eerst de verkeerde kant op was gelopen. Auauau m'n verbrande ruggetje!

Maar ik lig nu in een prima en super schone hostel met vriendelijk personeel en het koste maar 88 ringgit voor vier nachten. Omgerekend zo'n 17 euro.

Vandaag naar het orang oetan rehabiltitation centre geweest. Eerst een uur in de plaatselijke bus. Zoals schijnbaar gebruikelijk in het buitenland, had ook deze chauffeur een hulpje. Soms zeggen mensen wel eens dat ik gek ben (een beeld waar ik mij overigens niet in herken) maar deze was echt gek. De muziek ging keihard aan en vervolgens hing ze ver uit de bus om naar iedereen te roepen en van alle bomen blaadjes te trekken.

Ik was net op tijd voor het voeder moment. In het reservaat in sepilok zitten orang oetans waarvan de moeders zijn overleden. Een jonge orang oetan blijft tot z'n 10e bij moeders en kan niet voor zichzelf zorgen. Moeder dood betekent dus ook jong dood. In sepilok leren ze deze weesjes voor zichzelf te zorgen. Ze worden gevoerd met een eenzijdig dieet zodat ze dat na een poosje zat zijn en zelf eten gaan zoeken. Ook leren ze slingeren. Maar verder leven ze vrij in de jungle.

Op een gegeven moment kwam de verzorger melk brengen in een emmer. Die melk moest ik een andere bak. Dus zo'n orang oetan pakt de bak over van de verzorger en zet hem alvast op de juiste plek. Vervolgens, toen de melk op was, hield die aap de bak weer bij om nieuwe melk te krijgen en toen alles echt op was pakte hij de bak met beide handen vast om de boel nog even uit te likken. Super grappig want dat doe ik ook altijd met het bakje van mijn toetje. Maar orang oetans hebben dan ook voor 98% dezelfde genen als mensen!

Tussen de twee voermomenten door ben ik nog even naar de bioreservaat geweest en heb daar lekker door de jungle gestruind en over de canopywalk gelopen. Geen mens te bekennen en een lekker iitdagend parcours. Glibberen, klauteren en klimmen. Super leuk dagje.

Op de terugreis ging dat zelfde gekke meisje vrolijk meezingen met take that en zat ik op een gegeven moment tussen twee Maleise vrouwen in: de een met een Nederlands elftal shirt, de ander met een tshirt van Patrick kluivert. Te grappig.

Nu maar even gaan informeren wat ik morgen ga doen, want dat is nog niet helemaal duidelijk maar komt vast goed!

Overigens bedankt voor alle reacties, voel ik me iig niet alleen :) dus blijven sturen. Lang leve wifi!