"Amsterdam, that will be a culture shock!"

"Amsterdam, that will be a culture shock!"

Inmiddels reis ik drie weken door Singapore, Maleisië en Brunei. Tijd om de verschillen en overeenkomsten met Nederland en de bijzonderheden eens op een rijtje te zetten.

In de eerste plaats zijn alle drie de landen goed ontwikkelt. Tijdens de riviertocht kwam ik een stel uit Ierland tegen. Zij reisden 7 weken door Azië en Nederland... Vooral dat laatste baarde hen wat zorgen. Een stop-over van 7 uur in Amsterdam. Amsterdam, dat zou na 7 weken Azië een complete cultuur shock worden; zo georganiseerd als daar alles is!

Nou ik weet niet, maar als er een land tot in de puntjes georganiseerd is dan is het Singapore. De enige keren dat ik daar verdwaald rondliep was wanneer ik zelf nadacht waar ik naartoe moest. Dat is iets wat je snel moet afleren in Singapore: zelf nadenken. In Singapore is dat al voor je gedaan.

Het kopen van een kaartje voor de metro is eenvoudig. Op het touchscreen van de automaat klik je, middels een kaartje, op het juiste station. Vervolgens wordt je via heel veel borden gestuurd naar het juiste perron. Aangekomen op het juiste station is daar het probleem van de juiste uitgang. Probleem? Niet in deze stad. Er hangen borden voorzien van letters en daaronder meerdere bezienswaardigheden. Je zoekt op waar je heen wilde en volgt vervolgens de borden met deze letter. En zie daar: in no-time ben je waar je zijn wilde. Het is net alsof ik weer op reis ben met een collega naar Praag die alles voor de rest van de groep regelde ;)

De jungle werkt overigens precies hetzelfde. Alle paadjes hebben een naam en die staat langs de route aangegeven op bordjes. Als je het even niet meer weet hoef je maar even door te lopen en dan staat er weer een keurig bord met instructie.

Ook het iets minder ontwikkelde Maleisië heeft het goed voor elkaar in de jungle. Ook hier naamborden en keurig gekleurde boompjes.

En op bordjes zijn ze hier echt dol. Overal bestaat een bordje voor: niet spugen, geen ongewenste intimiteiten, niet plassen op straat, geen lekkende vuilniszakken meenemen, geen apen voeren, geen vuilnis uit de auto gooien, enzovoort. Ik heb m'n bordje voor aan de muur dus al gescoord!

In kuala lumpur is het openbaarvervoer weliswaar een chaos doordat de MRT, KTR en LRT niet op elkaar zijn aangesloten, maar ik heb daar geen hinder van ondervonden. Kan ik niet met een van deze systemen reizen dan neem ik de bus. Bij elke grotere halte hangen mannetjes rond die het maar wat leuk vinden om blonde Hollandse vrouwen uit te leggen waar ze moeten zijn. Als je moet wachten mag dat gerust op hun stoeltje.

Grotere afstanden afleggen per bus is ook prima geregeld. Iedereen is even behulpzaam en meestal kun je gelijk instappen. Ik denk dat wij nog wel iets kunnen leren van deze organisatie. Niets last van blaadjes, een dun laagje sneeuw of temperaturen boven de 25 graden gewoon door karren met die bus.

Wat ze hier dan weer niet kunnen is autorijden. Iedereen heeft weliswaar een grote moderne bak (zelfs in de armere buurten ontbreekt deze niet) maar men rijdt uiterst voorzichtig. Zo weet je nooit of je wel of niet kunt oversteken. Krijg je nu voorrang of niet?

Rotondes zijn een ramp door deze voorzichtigheid en de vreemde aanleg ervan. Men durft er gewoon niet op te rijden.

Wat men dan wel weer durft is op de gekste en meest gevaarlijke momenten inhalen. Met je logge bus net voor de top van een heuvel een slome vrachtwagen inhalen terwijl je geen zicht hebt op tegemoetkomend verkeer. De Ieren kozen eieren voor hun geld: zij vlogen wel van sandakan naar Kota Kinabalu; niet nog een keer in die bus!

Ook het principe van de invoegstrook is niet begrepen. Niemand gebruikt deze. Je stopt gewoon en rijdt vervolgens haaks de weg op zonder deze strook te volgen.

Wel erg populair is de u-bocht. Hier bestaan heel veel speciale rijstroken voor in alle drie de landen. Schijnbaar gaan de mensen hier nog wel eens de verkeerde kant op...en dat terwijl alles zo goed staat aangegeven!

Dan de brommer. Zoals in elk Aziatisch land is deze ook hier populair. Vooral hier in kuala lumpur rijden ze er graag op. Ze zijn niet van het beste soort wat waarschijnlijk ook de smog verklaard. Maar wat heb je aan op zo'n ding? Nou niets bijzonders eigenlijk; gewone kleren en een helm. Maar uiteraard ga je niet van huis zonder je snuggy deken aan te hebben getrokken. Je kunt ook volstaan met het achterste voren aantrekken van je jas...Het is hier tenslotte dag en nacht rond de 30 graden en benauwd, maar je zal het onderweg maar eens koud kunnen krijgen. U begrijpt: de wintertruien liggen hier ook al volop in de winkels en vinden net als de winterjassen gretig aftrek.

Ook het kopen van een kaartje voor een attractie gaat iets anders dan bij ons. Zo ging het bij de Petronas Twintowers: Allereerst anderhalf uur wachten in de wachtruimte (de towers zijn zeer gewild en maar een beperkt aantal mensen mag per dag naar boven), vervolgens komt er een vrouwtje vragen hoeveel kaartjes je wilt en dat schrijft ze voor je op een briefje (lekker studentenkorting!). Vervolgens moet je naar de volgende ruimte om inde rij te komen om het kaartje daadwerkelijk te gaan kopen. Daar staan niet de gebruikelijke afzettingen die wij kennen van het vliegveld. Nee, het slingerende parcours tot aan de kassa is uitgezet middels een patroon in de tegels met het dwingende verzoek daar precies op te gaan staan. En ja, dat doet iedereen dan dus. Vervolgens een kaartje halen en daarbij kiezen hoe laat e precies om hoog wilt want dat gaat in shifts. Tot slot hoef je alleen nog maar te wachten tot het door jouw roken tijdstip is aangebroken. Dan mag je precies 15 minuten op de skybridge staan en 20 minuten doorbrengen in het observatiecentrum op de 86ste verdieping. Geweldig vet!

Maleisiërs zijn van het schoonmaken. Vrijwel overal waar je kont blinkt het. De hostels zijn tot nu toe spik en span, heel anders dan m'n ervaringen in Londen. Ik hou van nog schoner dus lig in m'n lakenzak, maar eigenlijk zou dat niet eens hoeven op de meeste plekken. Afgelopen twee nachten sliep ik met paps in het Swiss Inn en dat was helemaal te schoon. Op veel plekken mag je alleen op blotevoeten of sokken naar binnen en mensen worden gek als je dat per ongeluk niet doet (ik waak hier dus voor). Constant wordt er geveegd en gedweild. Heerlijk!

De bioscoop vertoont grote gelijkenis met die van ons: zelfde voedselaanbod (op de sojamelk drankjes na: die hebben ze hier in talloze soorten), zelfde voorfilmpjes, zelfde Nikon reclame inclusief deuntje en de tekst "I am a Nikon", zelfde rode stoelen, zelfde kou. Enig verschil: de zaal is na de voorstelling nog netjes; schijnbaar weten Maleisiërs wel de popcorn in hun mond te krijgen...

Dan de kapper. Ik heb een kappertje gepakt in KL, tenslotte moet ik er een beetje netjes uit zien voor mn weerzien met paps. Ook dit gaat aardig hetzelfde als bij ons. Behalve het wassen ven het haar, waarbij het inzepen zittend op je stoel gebeurd. En er wordt veel gewassen en geföhnd. Alles twee keer: bij begin en eind. De gewone kapper wast, föhnt en styled, de baas knipt.

Ik zou nog zo veel meer kunnen schrijven: over de massagestoelen die werkelijk overal staan, de prachtige winkelcentra en de zeer vriendelijke of juist uiterst chagrijnige bevolking, oude, oneerlijke, vieze mannetjes...

Inmiddels heb ik kuala lumpur en taman negara achter me gelaten. Daarover later meer. Vanaf taman negara in een taxi met twee anderen gereisd. Daarna in een vet hete bus waar om mij heen is iedereen verdiept was in een film of serie op z'n nieuwste smartphone of sliep onder dekentjes/jassen (en echt het os bloedheet want de airco werkt achterin niet en wij gingen echt kapot.

Maar ik heb nog maar even naar buiten gekeken met op m'n hoofd m'n nieuwe dokter dre koptelefoon (gekocht op de nightmarket voor nog geen 15 euro ;)

Daarna weer herenigd met paps en lekker in zijn taxi meegereden naar mersing. Morgen op de boot naar tioman. Op weg naar nog meer avontuur (want ooooooo wat waren kuala lumpur en taman negara gaaf :)