Waddeneilanden, balroomdancing en mushrooms

Waar waren we? O ja, ik wist niet zo goed hoe m'n programma in Sandakan eruit zou zien na de kennismaking met de orang oetans.

Het zit namelijk zo: ik wilde graag een dagtocht maken naar de kinabatangan rivier. Maar dat was nogal lastig. Minimaal twee mensen moeten daar namelijk zin in hebben en ik ben maar alleen (m'n blackpack, toch behoorlijk aan het gewicht, telt niet mee). Dat was dus flink balen. Maar er waren ook tochten met overnachting. Dus ik dacht: waarom ook niet? Gewoon doen! Snel een prachtige dagrugtas gekocht en door de loopjongen van het hostel (overigens een super schoon hostel met behulpzaam en vriendelijk personeel en een gratis upgrade naar een kamer met tweepersoonsbed!) naar de bus gebracht.

Na drie uur rijden kwamen we aan in een goed verzorgde lodge midden in de jungle (met uiteraard wifi). Vandaar gingen we twee uur varen over de rivier. Van te voren was gezegd dat we heel misschien orang oetans zouden zien, maar na 5 minuten was het al raak! Hing er eentje onderste boven in de boom. Helaas bleef het wel bij die ene. Maar gelukkig zagen we ook super veel maki's in allerlei soorten en proboscis apen. Die laatste komen echt alleen voor op Borneo en worden vanwege hun lange neus ook wel Dutch monkeys genoemd. Dat laatste snap ik dan weer niet. Hun neus lijkt in niets op die van mij. Alleen die van Martijn komt iets in de richting :) O ja, we zagen ook nog een vette slang en 's avonds tijdens de nachtwandeling een civet kat.

Ik was onderweg met een leuke, internationale groep. Zo sliep ik in een hutje met Karin uit Noorwegen, maar waren er ook mensen uit Nieuw Zeeland, een malle Italiaan met een Oostenrijkse, een Iers stel en Derek en Anouk uit Nijmegen. Komende zomer gaan al die mensen overigens, na wat promotie werk, naar de waddeneilanden op vakantie. Dat je het maar vast weet. Ik weet inmiddels alles over de gezondheidszorg in Noorwegen en Oostenrijk!

De volgende ochtend gingen we fijn om 6 uur 's ochtends varen. Heel veel hornbills gezien en dat zijn echt hele vette vogels. Heb een paar mooie foto's gemaakt.

Terug in Sandakan heb ik nog een het huis van Agnes Keith bezocht. Wie? Dat is de schrijfster van het wereldberoemde boek 'land below the wind'. U allen hebt dit boek uiteraard gelezen. Nee? Nou ik ook niet en na twee bladzijden ervan gelezen te hebben in de hostel bedank ik ook voor de rest.

Volgende dag in de bus terug naar KK. Dit keer gezellig naast een Maleise opa die aan Balroomdancing deed. Dus ik kreeg een hele uitleg over de tango (marching towards war, the woman is the gun!) en de roemba, compleet met pasjes en dat in een bus. Toen nog een hele verhandeling over the meaning of life en het compliment dat ik een hele goede docent moest zijn. Dat laatste alleen omdat ik opmerkte dat wij Nederlanders onze rijkdom toch deels verkregen hadden door het leegroven van andere landen. Ooit was opa namelijk een Chinese geschiedenis docent tegen gekomen die niets wist over de opium oorlog. Tja.... Daarna kwamen er nog wat zaken voorbij die te maken hadden met: "fifty years ago when you weren't born yet..." Dat zal ik jullie besparen ;)

Overigens neem ik alles terug wat ik eerder over KK gezegd heb. Dat is eigenlijk een heel leuk stadje. Super grote handcraft market, fruit market en seafood market. Echt een plek waar je uren kunt doorbrengen. Ik heb iig een collega die het daar fantastisch zou hebben gevonden ;) O en uiteraard ook een hyper moderne mall, want dat is niet alleen voorbehouden aan Singapore: Maleisiërs houden van shoppen, hoe fijn is dat? :)

Van KK ben ik gister naar Miri in Sarawak gevlogen. Nog nooit eerder zat ik in zo'n kleine vertrekhal met zo veel mensen. ik kwam de Ieren van de boot weer tegen en die man had enorm behoefte aan een leeg weiland en 18 graden Celsius want zij waren inmiddels al 6 uur in deze kleine hal...

in Miri verblijf ik in Dillenia's guesthouse, aangeraden door een Hagenese vriend. Prima plek wederom.

Ik was van plan een national park te bezoeken iets buiten de stad vandaag. "Dan moest je eerst met de plaatselijke bus naar het grote busstation. Wanneer de juiste bus niet komt moet je een willekeurige andere nemen en dan uitstappen bij de mall, naar het tankstation aan de overkant gaan en vragen naar de sluiproute naar het busstation. Dan met de aircobus naar het park. Maar wel even na 30 minuten tegen de buschauffeur zeggen dat je eruit wilt want eigenlijk stopt de bus daar niet. En dan de terugweg... Tja, bussen stoppen dan meestal niet maar je kunt wel liften met een mini-van en die zouden langs moeten komen." Juist.... Avontuurlijk zullen we maar zeggen.

Maar de bus kwam en de buschauffeur stopte bij het park dus ik, na registratie (ook alzo onheilspellend) fijn hiken. Pff, eerst dacht ik nog dat Het vandaag niet zo heet was. Maar het was heel erg vochtig en toch ook wel erg warm. Na een halfuur zwaar klauteren droop m'n shirt en m'n haar. Het was echt zwaar. Ik dacht een relaxte dag te hebben met wat zwemmen en wandelen, want zo stond het in de lonely planet. Niets van waar. De paden waren super stijl en bij de overigens prachtige watervallen kon niet echt worden gezwommen. Na 2,5 uur was ik terug bij de hoofdingang. Precies lang genoeg want m'n water was op en ik was er wel klaar mee, hoewel ik al dat geklauter over junglepaadjes geweldig vind. Hoe meer klauteren hoe liever het me is. Ik had ook al te lang stil gezeten voor m'n gevoel.

Maar ja, toen dus terug. "Om het half uur komt er een bus langs", zei het vriendelijke meisje van het park. Dus ik braaf wachten, iets waar ik overigens niet zo goed in ben. Maar er kwam niets dus ik moest toch maar overwegen om over te gaan tot het avontuur van liften. "Totally safe", volgens de vrouw van het hostel.

Maar de mini vans waar ze het over had zag ik evenmin. Wel veel personenauto's. Een met een vriendelijk groetende jongen maar die moest in het park zelf zijn.

Inmiddels zat ik al 20 minuten te wachten op bus of mini van. (ik weet: dat is echt niet gek lang, op de tram wacht je wel eens langer. Maar toch.)

Maar dan komt opeens die vriendelijke jongen weer langsrijden, dit keer met bijrijders. Ze stoppen en vragen of ik een lift nodig heb. En voor ik het weet zit ik in een vette auto met airco en drie researchers die onderzoek doen naar mushrooms. (Tja dat moet nu eenmaal ook gebeuren denk ik...). De vriendelijke jongen is Maleis, de andere twee komen uit de States. We kletsen gezellig, droppen hun wasgoed af, ik krijg een busje witte peper (want dat is typisch sarawaks, maar durf ik niet mee te nemen want, hoe aardig ze ook zijn, straks zit er iets anders in en ben ik dat naïeve Hollandse meisje) en ze brengen me tot voor de deur van m'n hostel. Liften is hier fantastisch.

Op aanraden van het drietal ga ik langs in de mall een eindje verder op. Er schijnt bovenin een bioscoop te zijn. Dus na een lekkere maaltijd (cheese naan, m'n favoriet uit India naast tosti en tomatensoep) ben ik vanavond naar de film geweest: turbo 3D, zeker ook een aanrader.

Kortom: weer een leuke dag gehad. Het blijft een groot avontuur en ik geniet nog steeds met volle teugen. Morgen op naar de volgende belevenis: meerijden met vader en zoon in de auto naar Brunei. Dat is 10 stempels erbij in m'n paspoort. Ik ben benieuwd!