Ogen geopend
Door: blueeyes
Blijf op de hoogte en volg Corinne
23 Juli 2010 | India, New Delhi
Hoi allemaal,
Stel je eens voor. Het is een warme zomeravond in Agra. Buiten is het zo'n 30 graden en het is vochtig. Je bent op een overvol station waar de stank van bedelaars en ontlasting je tegemoet komt.
Om 23.30 komt de nachttrein naar Varanassie keurig op tijd aan rijden. (Een geluk, want de trein naar Delhi wordt aangekondigd met een vertraging van 5 uur en een kwartier.) Terwijl de trein langzaam tot stilstand komt gelijden de coupes van de lagere klassen voorbij. Mensen die hutje aan mutje zitten. Raampjes open, half hangend uit de trein. De slaapcoupes in de hogere klassen zien er niet veel beter uit.
De coupedeuren gaan open en er komt een groepje westerse toeristen binnen waaronder twee meisjes. O'neille broek aan, duur Adidasshirt erop. Ze zijn geschrokken omdat de portemonnee van 1 van beiden kwijt is. Waarschijnlijk gejat door die mannen die per se eerst naar binnen moesten, een van hen klem zetten en toen plotseling toch niet in de coupe hoefden te zijn.
Maar ze zijn ook opgelucht. Ze zijn maar 7 roepie armer (zo'n 0,001 euro cent). Er zit nog een werkende bankpas veilig samen met een stapen roepies en een paspoort in de moneybelt onder het Adidasshirt. In de rugzak zitten veilig weggeborgen een ipod, nokia telefoon, gloed nieuwe HD videocamera, nintendo DSI en canon fotocamera.
Nee, de diefstal maakt de twee meiden niet armer. Vervelend is het wel, dat gedoe met passen blokkeren en nieuwe pasjes aanvragen. Er wordt naar huis gebeld op de nokia.
De trein vertrekt. Rijstvelden trekken voorbij. Af en toe afgewisseld met het beeld van plaggenhutjes en sloppenwijken. Over twee weken zijn de twee meisjes weer thuis in hun van alle luxe voorziene appartement in Amsterdam.
Terwijl ze naar buiten kijken denken ze terug aan de kleine jongen van een paar dagen geleden. Zijn leven zal er nooit zo uitzien als dat van hen. Laat staan. Waarschijnlijk zal hij zijn hele leven blijven bedelen in enkel een ondergepiest broekje met gaten.
Het is niet leuk om bestolen te worden, maar gezien de armoede hier in India is het wel begrijpelijk dat mensen daar hun toevlucht tot nemen. De dader zal balen. De portemonnee was leeg, met de pasjes kan hij niets. Ons leven wordt er niet minder door, zijn leven niet beter. Het onze misschien wel, want in een klap dringt het door hoe goed wij het eigenlijk hebben. Dat het grootste deel van deze mensen nooit anders zal leven dan in pure armoede. En ergens zeurt een stemmetje dat iedereen iets kan doen om het voor deze mensen allemaal net een beetje rooskleuriger te maken. Ik weet nog niet hoe, maar dat komt nog wel.
Het moge duidelijk zijn dat mn portemonnee gisteravond is gejat. Niet te min was de nachttrein een ervaring die ik niet had willen missen. Gorgelende mensen (echt zo heb ik nog nooit gehoord). Mannetjes die bij elk station binnen komen om je thee, kranten, tijdschriften en hele maaltijden te verkopen of zichzelf aanbieden als gids. De hele nacht gerommel en redelijke wc's. Wij hadden een prima plek aan het gangpat die we met een gordijntje konden afsluiten. Dus niet met 4 anderen achter zo'n gordijntje.
Inmiddels zijn we in Varanassie. Weer heel vies en heel arm. Morgen twee boottochtjes over de Ganges. Hoop dat ik het red want het eten komt er in behoorlijk tempo weer uit... Gelukkig geen pijn.
Blijf reacties plaatsen, ook met nieuwtjes uit Holland / Duitsland!
Dikke kus
Daphne en Corinne
Stel je eens voor. Het is een warme zomeravond in Agra. Buiten is het zo'n 30 graden en het is vochtig. Je bent op een overvol station waar de stank van bedelaars en ontlasting je tegemoet komt.
Om 23.30 komt de nachttrein naar Varanassie keurig op tijd aan rijden. (Een geluk, want de trein naar Delhi wordt aangekondigd met een vertraging van 5 uur en een kwartier.) Terwijl de trein langzaam tot stilstand komt gelijden de coupes van de lagere klassen voorbij. Mensen die hutje aan mutje zitten. Raampjes open, half hangend uit de trein. De slaapcoupes in de hogere klassen zien er niet veel beter uit.
De coupedeuren gaan open en er komt een groepje westerse toeristen binnen waaronder twee meisjes. O'neille broek aan, duur Adidasshirt erop. Ze zijn geschrokken omdat de portemonnee van 1 van beiden kwijt is. Waarschijnlijk gejat door die mannen die per se eerst naar binnen moesten, een van hen klem zetten en toen plotseling toch niet in de coupe hoefden te zijn.
Maar ze zijn ook opgelucht. Ze zijn maar 7 roepie armer (zo'n 0,001 euro cent). Er zit nog een werkende bankpas veilig samen met een stapen roepies en een paspoort in de moneybelt onder het Adidasshirt. In de rugzak zitten veilig weggeborgen een ipod, nokia telefoon, gloed nieuwe HD videocamera, nintendo DSI en canon fotocamera.
Nee, de diefstal maakt de twee meiden niet armer. Vervelend is het wel, dat gedoe met passen blokkeren en nieuwe pasjes aanvragen. Er wordt naar huis gebeld op de nokia.
De trein vertrekt. Rijstvelden trekken voorbij. Af en toe afgewisseld met het beeld van plaggenhutjes en sloppenwijken. Over twee weken zijn de twee meisjes weer thuis in hun van alle luxe voorziene appartement in Amsterdam.
Terwijl ze naar buiten kijken denken ze terug aan de kleine jongen van een paar dagen geleden. Zijn leven zal er nooit zo uitzien als dat van hen. Laat staan. Waarschijnlijk zal hij zijn hele leven blijven bedelen in enkel een ondergepiest broekje met gaten.
Het is niet leuk om bestolen te worden, maar gezien de armoede hier in India is het wel begrijpelijk dat mensen daar hun toevlucht tot nemen. De dader zal balen. De portemonnee was leeg, met de pasjes kan hij niets. Ons leven wordt er niet minder door, zijn leven niet beter. Het onze misschien wel, want in een klap dringt het door hoe goed wij het eigenlijk hebben. Dat het grootste deel van deze mensen nooit anders zal leven dan in pure armoede. En ergens zeurt een stemmetje dat iedereen iets kan doen om het voor deze mensen allemaal net een beetje rooskleuriger te maken. Ik weet nog niet hoe, maar dat komt nog wel.
Het moge duidelijk zijn dat mn portemonnee gisteravond is gejat. Niet te min was de nachttrein een ervaring die ik niet had willen missen. Gorgelende mensen (echt zo heb ik nog nooit gehoord). Mannetjes die bij elk station binnen komen om je thee, kranten, tijdschriften en hele maaltijden te verkopen of zichzelf aanbieden als gids. De hele nacht gerommel en redelijke wc's. Wij hadden een prima plek aan het gangpat die we met een gordijntje konden afsluiten. Dus niet met 4 anderen achter zo'n gordijntje.
Inmiddels zijn we in Varanassie. Weer heel vies en heel arm. Morgen twee boottochtjes over de Ganges. Hoop dat ik het red want het eten komt er in behoorlijk tempo weer uit... Gelukkig geen pijn.
Blijf reacties plaatsen, ook met nieuwtjes uit Holland / Duitsland!
Dikke kus
Daphne en Corinne
-
23 Juli 2010 - 21:38
Lucy:
hee girls, ik lees jullie verslagen met heel veel plezier en schiet regelmatig in de lach om alle bizarre en spannende belevenissen in het o zo verre india. De tuktuk avonturen en de excursies spreken tot mijn verbeelding, de drukte, de hitte, de armoede, de stank en het reizen met de nachttrein, het is zo anders dan het leven hier in amsterdam. Leuk om jullie via deze site te kunnen volgen vanachter mijn computer. Ik kan niet wachten tot de volgende update.Liefs en dikke kus, Lucy -
23 Juli 2010 - 22:01
Linda:
Hey lieve meiden!
Wat een avonturen zeg! En jullie zijn er pas een week..Dat belooft nog wat:)
Als ik het zo lees wat een andere wereld is het daar...
Hoop dat jullie buikjes een beetje goed blijven...Vind het superleuk om jullie avonturen op de voet te volgen! Nou pas goed op elkaar en ga vooral lekker genieten!
xx Lin -
23 Juli 2010 - 22:30
Rinda:
lieve meiden, wat een avontuurlijk verhaal weer.Zo,n reis verruimd wel je blik op de wereld, en doet je beseffen in wat een "rijke(matrieele wereld)wij leven. Jullie ruiken hun armoede, zijn zien jullie rijkdom.Maak er nog een mooie tijd van.
Liefs -
24 Juli 2010 - 16:28
Susan Ruisbroek:
wat maken jullie veel mee op deze reis! Erg leuk om te lezen!
Vervelend dat de portemonnee is gestolen, gelukkig zat er niet zoveel in. Wel weer een gedoe om de pasjes te blokkeren. Gelukkig hebben jullie nog een pasje en kunnen jullie gewoon verder gaan.
Hoe gaat het verder nu met jullie?
Liefs Susan -
24 Juli 2010 - 22:47
Sum:
hi dames, mijn vrienden( friends:).
wat leuk om te horen dat jullie veel plezier hebben daar in india (are having a lot of fun out there in india ),dames ook al gaan sommige dingen niet zo goed , dat kan gebeuren tijdens een reis,zie het als een unieke ervaring in jullie leven.( even there are a lot of things that are not so good but but take it as a part of journey and take it as unique experience in jullie leven).. het is gewoon prachtig om dat allemaal te zien, toch? (to see all that toch? )geweldig om jullie verhalen te volgen. ik hope dat jullie je beter zullen voelen in Nepal( i hope you will feel better in Nepal...) want nepal is iets beter dan India.. succes.. Sum -
25 Juli 2010 - 15:28
Moeder Van Marjolein:
Hallo DAphne en Corrine
Ik kreeg via mijn dochter een link reisblog
jullie reizen met dezelfde reis en ik lees jullie beide verslagen over dezelfde reis wat het extra mooi maakt. WAt een avonturen maken jullie allemaal mee. Je schrijft prachtig met veel humor waardoor ik steeds met een glimlach je verslag lees dank je wel. Marjoleins blog van jullie reis van shoestring is: www.marijnenmarjoleinaroundtheglobe.nl
Heerlijke tijd in Nepal het gaat nu minder stinken en het wordt gelukkig koeler. Goede weken en hartelijke groet Christine Knol
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
